شعر کودکانه درباره حضرت عباس و کربلا

شعر کودکانه درباره حضرت عباس و کربلا

آن روز حسین آن گل یاس          اینجور بگفت او به عباس

سردار با وفایم                        سقای بچه­ هایم

این بچه­ ها تشنه ­اند                 غمگین و دل­خسته­ اند

عباس شتابان دوید                  تا که به میدان رسید

با دشمنان بجنگید                   خود را به آب رسانید

گفتا به آب عباس:                  « آقا غریب و تنهاست.»

از تو نمی­خورم من                  بر لب نمی­زنم من

زیرا حسین زهرا                     فرزند پاک مولا

در بین سیل غم­ها                  لب تشنه است و تنها»»

شعر کودکانه درباره حضرت عباس و کربلا

تو بی باک و پاکی        تو فرزند شیری

تو در جنگ و میدان       شجاعی،دلیری

تو در بین دشمن          تو در آن سیاهی

درخشنده بودی           تو مانند ماهی

تو از جنس نوری           تو از کربلایی

تو سردار لشکر            تو آن با وفایی

تویی مرد سقّا             تویی مهر و احساس

به قربان اسمت            اباالفضل و عبّاس

شعر کودکانه درباره حضرت عباس و کربلا

تشنه می شود مرد با وفا

می زند به رود پر سر و صدا

با دو دست خویش می زند به آن
تا بنوشد از آب باصفا

ناگهان در آن آب و تشنگی
می رود دلش پیش ِ بچه ها

او نمی خورد آب و می شود
از میان ِ رود ناگهان جدا

با دهان و درد او گرفته است
مَشک آب خود توی کَربلا

ابر چشم من گریه می کند
در عزای آن مرد ِ با وفا

  شعر کودکانه درباره حضرت عباس و کربلا     

تو با تمام خستگی

شبیه دشت کربلا

                               همیشه تشنه بوده ای

                               میانِ موج نیزه ها

همیشه مانده سایه ات

به خیمه گاه نیمه شب

                               تمام اشک چشمه ها

                               فدای ماه تشنه لب

برای ترس دشمنان

به چهره بوده اخم تو

                               همیشه بوده خنده رو

                               ستاره های زخم تو

گذشته روز و شب ولی

کسی ندیده بعدِ آن

                               شبیه دست خوب تو

                               دو دست پاک و مهربان

میان تیر و نیزه

گرفته او به دندان

                               تمام مَشکِ آبی

                               که مانده توی میدان 

گرفته راه او را              

دوباره سیل ِ دشمن

                               میان رود و خیمه     

                               کشیده تیغ آهن

نشد که او بیاید

به خیمه گاه پاکش

                               کشیده تیغ دشمن

                               به دشتِ خون و خاکش

نشسته تیر سمّی

میان مشک آبش

                               رسیده اتّفاقی

                               که می کند کبابش

به جای آن دو دستی

که شد بریده آنجا

                               خدا دو هدیه داده

                               به او دو بال ِ زیبا

بیا که بی تو مانده ام

بیا حسینِ من بیا!

                               بیا که تا ببینمت

                               بیا به دشت کربلا

بیا که لحظه های من

نمی شود بدون تو

                               بیا که جان خسته  ام

                               نمی رود بدون تو

نبوده ام بدون تو

بیا بیا کنار من

                               تویی همیشه رهبرو

                               تمام افتخار من

برادرم بیا بیا

تو را به جان مادرت

                               بیا کنار پیکرِ

                               شکسته ی برادرت

رسیده از فرات و

رسیده توی صحرا

                               رسیده مرد زخمی

                               رسیده مرد سقّا

رسیده تا ببوسد

کمی برادرش را

                               رسیده تا بگوید

                               کلام آخرش را

رسیده مرد پاکی

شبیه ماه تابان

                               گرفته مشک آبی

                               ولی میان دندان

رسیده تا بگوید

بریده دست و پایم

                               رسیده تا بگوید

                               محبّ و باوفایم

مهدی وحیدی صدر

گردآوری: حیاط خلوت

منابع:

safineh.niniweblog.com

d-aseman.com