تصویر مجرم – حسن سلامی *

خیلی از اهالی روستاها و شهرها ابزار و وسایل زندگی شان را رها و در ِ خانه هایشان را قفل کردند و پا به فرار گذاشتند. بچه ها از ترس به همدیگر یا به والدینشان چسبیدند. شنیده بودند دیوها ریش های پرپشت مشکی دارند که تا سینه شان می رسد و قلب های تیره و چشمانی دارند که از آن ها آتش می تابد.
هیچ کس به ویژه زنان و دختران در امان نبودند و همه ی مردان می دانستند دیوها برای چه آمده اند. شنیده بودند که آن ها در کشور همسایه چه جنایت هایی کرده اند. نفَس در سینه حبس و خدا خدا می کردند که چشم دیوها به زن و بچه هایشان نیفتد.
برغم این رویا، عاقبت بخت از اهالی شام برگشت و هر گناهکار و بی گناهی که به چنگ دیوهای سیاه می افتاد حرف و رحم حالیشان نبود. گریه کردند، نالیدند، فریاد زدند، شب ها با خود کلنجار رفتند، دعا خواندند اما آن بختک و سایه سیاه هراس انگیزِ داعش بر رویشان افتاد.
از پنج سال پیش تا کنون تنها یک تصویر از این دیوهای مدعی اسلامگرایی در ذهن همه باقی مانده و آن هم «تصویر مجرم» است. یقین داریم که هریک از آن ها در حقیقت یک مجرم است. این دیوهای سیاه در آدم کشی به شیوه های قدیمی و خشن آن قدر مصمم هستند که همه، همه ی اتهام ها از جمله مجرم بودن آن ها را قبول می کنند.
داعشیان حالت شب پره هایی دارند که از نور و روشنایی وحشت می کنند. آن ها کارشان این است که زندگی را از کودکان، زنان و جوانان بگیرند سپس این جرم و جنایت را توجیه کنند. زبان و دهانشان را جملات مفصل و فراوانی به حرکت درمی آورد که مانند مار از آن ها خارج می شود.
رهبران آن ها هر شب به نام اسلام و اجتماع و خلافت، تقاضای مرگ و گردن زدن زنان و جوانان شیعی و علوی می کنند و مجریان و مزدورانشان، هر روز می گویند: باید این سر از بدن جدا کنم چون حکم اسلامی و فقهی جداکردن این سر از بدن را به دست آورده ام.
ما که در این سوی خاورمیانه جریان محاکمه ی انقلابی و اعدام شهروندان و همنوعان به دست داعشی ها را تا به آخر دنبال می کنیم در وجود آن ها، سیه روزی و پَستی و قلبی بیمار تشخیص می دهیم. از این رو با وحشت و سرگیجه و اندوه به محکومیت های به مرگ و به اجرای احکام اعدام می نگریم.
خیلی از داعشی ها البته در نوجوانی و جوانی مزه تلخ فقر مادی و فرهنگی را چشیده اند، برای امرار معاش به صدها شغل دست زده اند و موفق نشده اند. سپس وارد 2 مقوله دین و سیاست شده اند و قرائتی از این 2 مقوله ارایه داده اند که اساس آن بر تنگ نظری و خشونت و احکام محکومیت دیگران به مرگ است. آن ها برای کسب پول و شهرت و ادای دَین و تکلیف دینی، به آدم کشی روی آورده اند.
آنها و رهبرانشان تصور می کنند که کشتن دیگران به طرز فجیع مانند سربریدن و آتش زدن، برای ایجاد دین و دنیایی بهتر، لازم است! داعش حتی برای کشتن، از پارچه یا نواری برای بستن چشم محکوم یا قربانی، استفاده نمی کند. از یک چوبه دار و نشاندن چند سرباز در دور دست برای شلیک، استفاده نمی کند بلکه جلاّد در فاصله یک یا نیم متری محکوم یا قربانی قرار می گیرد و از همین فاصله کوتاه، تیر و تفنگش را روی مغز یا قلب قربانی، میزان می کند و در سر یا سینه ی محکوم حفره ای ایجاد می کند که مشت گره کرده در آن جای می گیرد، یا به روش سنتی با شمشیر و خنجر بر گردن یا حلقوم می زند و سر را از بدن جدا می کند.
داعش تصور می کند که دنیا و آخرت از آنِ کسی است که بیشتر، شیعه و علوی بکُشد. این گروه، دچار جنون آدم کشی است و کار دیگری نمی تواند بکند. امروز کسانی که از دیگران بهتر هستند هم نمی توانند داعش را از کشتن دیگران باز دارند چون در قاموس و تقدیر این گروه، چنین نوشته شده است، یعنی میکروب بیماری آدم کشی در ذات و وجود داعش وجود دارد و ممکن است بتدریج دیگران را حتی آلوده کند.
از زمان پیدا شدن داعش تاکنون، انسان های باوجدان ِ دردمند و خردمند، خواب راحت نداشته اند و همواره بغض گلویشان را فشرده است و خود را در خاورمیانه «تنها» احساس کرده اند. منطقه خاورمیانه و کشورهای عربی و اسلامی همچنان شرم زده به زندگی خود ادامه می دهند و بعید است به این زودی ها به صلح و آرامش برسند.
در این منطقه نزاع ها هیچ وقت تمام نمی شود و باز هم قربانیان فراوانی خواهد داد، بخشی از آن به ساختار سیاسی خاورمیانه مربوط می شود.
---------------------------------------------------------------------------------------
*پژوهشگر و روزنامه نگار- ایرنا
سایت ایرونی...